De titel van het boek triggerde bij mij al een bekend onderbuik gevoel van er is iets gaande in de organisatie, maar ik kan er geen vinger achter krijgen. Tijdens het lezen wordt steeds goed duidelijk gemaakt wat de verschijnselen van gedoe zijn en vervolgens worden de achterliggende mechanismen duidelijk gemaakt.

In 'Gedoe komt er toch' worden 'klassieke' wijsheden over organisatieverandering aan de kaak gesteld. Met vaak rake observaties worden ideeën als 'heldere doelstellingen', 'betrokkenheid van medewerkers' en 'draagvlak creëren' tegen het licht gehouden.

Met plezier en herkenning las ik het boek 'Gedoe komt er toch'. Ik begeleid veranderingstrajecten. Keer op keer proef ik angst voor gedoe. De directie verwacht (en krijgt dus) weerstand. De werkvloer vreest opnieuw niet gehoord te worden (terecht). Zo gezamenlijk een positief proces ingaan?

Wie het inmiddels niet meer ziet zitten met de traditionele opvattingen over veranderen, kan zijn hart ophalen in 'Gedoe komt er toch'. Op een luchtige maar tevens duidelijke manier wordt beschreven wat er mis is met de op de klassieke leest geschoeide manier van veranderen. 

Het verhaal van Spencer Johnson (het verhaal is opgedragen aan Blanchard) is een fraaie metafoor voor de wijze waarop mensen veranderingen ervaren. Alle ingrediënten die een verandering toebehoren, worden in het kaasverhaal zeer herkenbaar beschreven. 'Wie heeft mijn kaas gepikt' beschrijft de primaire reactie van mensen om zich af te zetten tegen de verandering en de stappen die gezet moeten worden om weer verder te kunnen gaan.

Beelden en beleving rond veranderen kunnen verschillen. Zo is 'change management' wat anders dan verandermanagement. In de Angelsaksische beleving is 'to change' het uitruilen van het oude voor het nieuwe. Wij Nederlanders gaan meer uit van het veranderen van het bestaande en maken dat anders op basis van en rekening houdend met wat er is.

Het lijkt wel of een bepaalde tak van sport pas serieus kan worden genomen, als zich er twee broers om bekommeren. Zo denk ik aan Erwin en Ronald Koeman en in de advocatuur aan de gebroeders Anker. In het vak Verandermanagement kennen we de gebroeders Wouter en Steven ten Have.

Verandertrajecten mislukken vaak, een bekend geluid! En meestal gaat dat gepaard met een nieuwe aanpak of methode. Aan de al forse reeks boeken over change management hebben heeft Dirk-Jan de Bruijn het boek 'De kunst van het implementeren' toegevoegd.

Het boek 'De Change maker' wordt door de auteur omschreven als een how-to-guide boek voor mensen die doelbewust willen veranderen of vernieuwen. Het boek is bedoeld voor drie type mensen, de zelfstandige ondernemer, de manager in een bedrijf en de student, die zelf graag de touwtjes in handen neemt. Een andere afbakening waar de auteur een keuze in heeft gemaakt is het soort verandering. In zijn boek staan de doelgerichte kleinschalige verandertrajecten centraal.

"Als je mij vraagt wat belangrijker is of waarom we hier zijn zou ik zeggen: het ontwikkelen van mensen", merkte Van Duin op. "Resultaten zullen volgen, daar ben ik van overtuigd" Bedrijfsbiografieën behandelen de laatste jaren met name de teloorgang van grote bedrijven: Baan, Ahold, Enron, Philips etc.

In de inleiding poneren de schrijvers de stelling dat veel boeken over verandermanagement een te geringe theoretische onderbouwing hebben. Ik laat deze uitspraak graag aan hen over, wel is het zo dat zij in hun goed leesbare boekje op een bijna waakzame manier het veranderproces beschrijven en van instrumenten voorzien.

De titel en de subtitel 'debat en dialoog bij veranderprocessen' doen vermoeden dat dit een boek is dat zich vooral richt op 'verandermanagement'. We worden op het verkeerde been gezet doordat de titel lijkt op het baanbrekende boek van Joop Swieringa 'In plaats van reorganiseren'.

Zoeken naar een mening Passie heeft iets exotisch, iets van vurigheid en aanstekelijkheid. Iets als de Bounty reclames en Cubaanse sigaren met mooie dames. Onbegrijpelijk soms, maar wel nastrevenswaardig. En als je dat combineert met 'ontwikkeling' en 'organisatie' dan moet het wel een bijzonder boek worden. Intrigerend wellicht. En aanstekelijk.

In dit vlot geschreven boek behandelt Anton Cozijnsen organisatieverandering . In een paar korte hoofdstukken beent hij door de theorieën om aan te komen bij de conclusie dat verandermanagers zich te veel laten leiden door de normatieve uitgangspunten van deze of gene stroming.

Stel je bent manager en bent bezig de jongste reorganisatie binnen je bedrijf af te ronden. Je hebt tot nu toe vaak gebruik kunnen maken van ervaringen uit het verleden, maar het aantal vragen dat zich gaandeweg opdrong, is toch weer verrassend groot. Nou ja, reorganiseren blijft een zaak van vallen en opstaan, heb je jezelf steeds voorgehouden. 

'Doen!' van Ben Tiggelaar is geen boek dat je in één ruk uitleest. Het boek bevat immers niet alleen tekst die je tot je kunt nemen, maar vooral ook opdrachten die - als je ze serieus wilt neemt - de nodige tijd vergen. 'Doen!' is een boek van de hoop. 'Veranderen is niet gemakkelijk', zo houdt Tiggelaar de lezer voor, maar 'Toch kunnen we veranderen', als we maar begrijpen hoe gedragsverandering bij onszelf werkt. Als we weten hoe het bij ons werkt, dan beginnen we ook iets van de worsteling van anderen te begrijpen. Daarbij geldt dat persoonlijke veranderingen voorafgaan aan gezamenlijke verandering. Als jij vindt dat iets moet veranderen, dan moet jij daartoe het initiatief nemen.